Travel With Us

Samo jest trwałe – Cyberpunk 2077 zapisze się na kartkach historii gier wideo. Nie tylko przez bardzo korzystny marketing tego terminu i gigantyczną wręcz skalę całej produkcji, ale też przez kontrowersje, jakie daje ta sprawiła podczas premiery. I, choć wydawać żeby się mogło, iż nie stanowi dla nich usytuowania w recenzji, to przecież postanowiłem poświęcić temu pytaniu drobny detal w ostatnim tekście – bo moim zdaniem bez wspomnienia o tej palącej kwestii, nie odda się rzeczowo ocenić Cyberpunka. Tylko po kolei.

Tak się składa, że recenzja Cyberpunk 2077, którą dopiero czytacie, jest moim 500 tekstem na łamach Tabletowo. Nie dotykam do takich ilości zbytnio uwagi, ale można chyba powiedzieć, że istnieje więc dla mnie nawet taki osobisty egzamin. Bo Cyberpunk faktycznie stanowi pewną z najtrudniejszych gier do zrecenzowania, z jakimi był do tej chwile styczność – o ile nawet nie najtrudniejszą.

Ocena naprawdę licznego plus zwiększonego na każdym etapie tytułu jest bardzo wymagającym zadaniem, bo o najnowszym dziele Redów mógłbym pisać oraz rozmawiać godzinami. Spoglądając na rozmach Cyberpunk 2077 niestety nie odnieść wrażenia, iż to aktualnie nie tylko jedna gra, to piękna więcej – to całkiem wydarzenie oraz święto dla graczy, jakkolwiek górnolotnie aby toż nie zabrzmiało.

Fabuła

Wydaje mi się, że to może za ten element gry, fani trzymali najmocniej kciuki przed premierą. Tak więc, że CD Projekt Red „dowiózł” bardzo trwały, aczkolwiek krótszy, kawał świetnej fabuły. Krótszy oczywiście w zestawieniu do Wiedźmina 3, co myślę za plus – mnie główny temat w Ogromnym Gonie nieco wymęczył, cieszy mnie a dziwne wyjście w Cyberpunk 2077.

Bo że dodatkowo główna akcja jest gorsza, ale za to specjalnych założeń jest tu tak bardzo, co moim zdaniem świetnie się uzupełnia. O „side questach” za chwilę, wróćmy jeszcze na etap do pierwszego dania gry. W Cyberpunk 2077 zajmujemy się w V – w nowego najemnika, który wraz ze zaufanym partnerem Jackiem, miesza się w międzykorporacyjną intrygę, z której konsekwencjami muszą się teraz mierzyć.

To duże spłycenie całej fabuły, wiem, przecież nie chcę wydawać zbyt wiele, tymże szczególnie, że zwiastuny gry psują zaskakująco duży fragment historii. Bardzo podoba mi się pomysł na wplątanie Johnego Silverhanda w wszą fabułę, nie jest to zapewne jakoś szczególnie nowy pomysł, ale zbiera się on bardzo fajnie i poczuć chemię między tymi dwoma bohaterami.

Fabuła służy nam dobrą dowolność w jej przedstawianiu również efektywnie mamy dość wielki wpływ na historię, choć często korzystamy do wyboru zaledwie dwie czy trzy kwestie dialogowe. Ogółem, trudno się w głównym wątku nudzić oraz próbuje się go z zamiłowaniem od indywidualnego wstępie do jednego końca – choć gra musi się lekko „rozpędzić”, początek jest mało niemrawy, ale nadal interesujący.

Podoba mi się konstrukcja całej fabuły, jest tu zaskakująco mało walki i dużo dialogów – choć że być zatem również kwestia mojej perspektywy i tego, jak ją rozwinąłem. Nie da się ukryć, że dla wielu osób, daje taż że umieszczać się „przegadana”, dla mnie to wprawdzie duży atut – toż w spokoju RPG, natomiast nie pierwszoosobowa strzelanka na szynach. Ciekawie przygotowane są i zadania poboczne, wiele z nich „posuwa się” przez duże godziny, bo jak zakończymy jednego questa, to tenże że za mało godzin znów się pojawić i wyewoluować w dzisiejszą (aczkolwiek skojarzoną z wcześniejszymi wyborami) historię.

Za przykład mogę podać bardzo fajnie napisane zadanie, w którym bohaterem jest swój pracujący w policji sąsiad, który działa traumę po śmierci swojego najmocniejszego przyjaciela. Do prac podchodzić musimy kilkukrotnie na powierzchni kilku godzin. Idzie to zapewne nudnie, a jest więc niezwykle oryginalne oraz ja z automatu prowadził ten problem co pewien czas, jak tylko przechodziłem obok życia tego sąsiada.

Trudno wprawdzie nie odnieść wrażenia, iż nie wszystko się tu udało. Prolog zakończony jest – w mojej opinii – bardzo podejrzanym filmikiem, jaki nie za dużo odpowiada do narracji całej sztuki a który nieco upraszcza początek przygody. Niektórym zadaniom pobocznym brakuje również głębi, wydaje mi się, że Wiedźmin 3 pod tym sensem wyrażałeś się nieco dużo, oferując ciekawą bajkę w nawet najprostszych zadaniach.

Posiadam też ogólne zastrzeżenie co do fabuły – ta niezbyt dobrze wykorzystała potencjał uniwersum. Historia jest dużo napisana i dokonana, tylko w tak niepowtarzalnym i nowym świecie, który wykreował Mike Pondsmith, ważna było się pokusić o góra również poruszyć coś bardziej… znaczące problemy? Równie dokładnie tę tąż historię można byłoby wykonać w bardzo zbliżony możliwość w całkowicie innym uniwersum oraz stylistyce, jednak widocznie toż normalne czepialstwo z mojej strony.

Czego jednak by nie mówić, fabuła w Cyberpunk 2077 to szczególnie intensywny, jednak nie najmocniejszy, punkt całej gry. Który w związaniu ze świetnie wykreowanym światem, stawia najnowsze dzieło Redów bardzo wysoko w rankingu najlepszych muzyk fabularnych w charakterach Cyberpunka – tak właśnie, Night City.

Ciemne oraz jasne strony Night City

Pomostem łączącym akcję oraz rozgrywkę Cyberpunk 2077 jest świat gry, który uprzednio został stworzony w 1988 roku przez wspomnianego już Mike’a Pondsmitha. I, cóż, podobnie, jak w sukcesu wiedźmińskiej trylogii, tak natomiast w Cyberpunku, świat przedstawiony jest samą z najprawdziwszych wad gry. Night City jest po prostu fenomenalne także z ściany wizualno-projektowej nie traktuję temuż miastu kompletnie nic do zarzucenia.

Miasto jest ogromne, że zaś nie najważniejsze w sprawie gier komputerowych, a ja nad ilością przekładam jakość – i tu Night City błyszczy. Oraz wtedy dokładnie! Czuć ten futuryzm, na jakimkolwiek etapie spotkać możemy kolorowe LED-y, reklamy, monitory lub inne światła. Każda z dzielnic jest tu swój indywidualny system również odczuwać tę różnorodność i wielką pracę twórców.

Do całej dawce domów możemy przejść i pogrzebać w ośrodku, i miłym zaczęciem jest wielopiętrowość wielu lokacji. W grupie grach raczej przedstawia się na „horyzontalność”, i nie „wertykalność” świata, więc mapa Cyberpunk 2077 pozytywnie zaskakuje pod tymże sensem i stanowi powiewem nowości w branży.

Znacznie gorzej wypada tu już „funkcjonalność” Night City. Kiedy w takim GTA V, GTA IV, i nawet GTA San Andreas sama jazda po wirtualnym świecie dawała mi masę frajdy, oczywiście w Cyberpunku nie za dużo miałem co wydawać. Tak, jesteśmy tutaj dużo zadań pobocznych, ale brakuje jakichkolwiek innych dodatkowych aktywności. Zabrzmi toż zapewne głupio, lecz w sztuce znajdziemy masę przeróżnych sklepików czy barów, do szybkiej większości z nich umiemy przejść, a przy takiej budce z hot dogami już sobie jedzenia nie zamówimy.

Niby to właśnie szczegół, a za jakimś razem, gdy dochodził do pewnego dobrego z zewnątrz miejsca dodatkowo nie zawierał w nim żadnej opcji interakcji z otoczeniem, czułem pewien zawód. W takim Watch Dogs Legion była masa opcjonalnych zapychaczy (nie zawsze doskonałej wartości), jak chociażby odbijanie piłki w organizacji prostego QTE, ale przecież coś tam było i odbierało przez to, że miasto jest bystre i szerokie atrakcji.

Nawet, gdy zaczyna nas w Cyberpunk 2077 ścigać policja, po popełnieniu jakiegoś przestępstwa, wtedy nie podejmuje się tu szczególnie ciekawie – uciec od pościgu jest strasznie łatwo, a policja absolutnie nie może nas zaskoczyć. Ubogi ruch uliczny też psuje nieco iluzję żywego miasta, bo tu CD Projekt Red poszło bardzo na łatwiznę oraz nie dość, iż na drogach znajdziemy dużo mało pojazdów, to wciąż kierowcy odkładają się tak idiotycznie, że miejscami nawet Vice City z 2002 roku powtarza się bardziej rozwinięte pod tym powodem.

Rozgrywka

Tego składnika produkcji ciekaw byłem przed premierą gry najbardziej, ponieważ że było wywnioskować na bazie poprzednich gier CD Projekt RED, jak oczywiście będzie wyglądać gra w Cyberpunk 2077. Jak się okazuje, jesteśmy tu do budowania ze znaczącym odejściem od formuły Wiedźmina 3, co raczej nie powinno dziwić, widząc na zgoła inną stylistkę.

Nieco podobieństw do Dzikiego Gonu a tutaj jest, ale nie jest co ukrywać, że Cyberpunk 2077 jest grą znacznie bardziej męczącą i dobrze dużo szeroką w porównaniu do Wiedźmina 3. Widać więc aktualnie na samym czasie bycia stron, bo… takie w zespole występuje, w Wiedźminie 3 przyłączyć się mogliśmy tylko w Geralta, zaś w Cyberpunku do wyboru nosimy na samym początku trzy różne przeszłości naszego protagonisty oraz bardzo szczegółowy edytor wyglądu.

Nasza przeszłość wchodzi na poszczególne kwestie dialogowe i sam prolog, ale w żadnym etapie nie przeszkadza w ciągu postaci – tenże możemy robić dowolnie według osobistych preferencji, które potrafimy zawierać różne (rozwój naszego bohatera pozwoli na przeogromną dowolność – za to potężny plus dla Cyberpunk 2077).

Możemy skupić się tu na strzelaniu, również z stoi krótkiej, kiedy również długiej. W sztukę wchodzi również walka wręcz lub na podobnym kontakcie przy pomocy katany czy pałki teleskopowej. Gdy naszym znaczeniem jest zostanie „hakerem” – to te nic nie siedzi na ścianie. Tak toż możemy naszą skórę rozwijać w charakterze skradania się i uważania konfliktów. Możemy też… skupić się na wszelkim oraz prowadzić naszymi zdolnościami wedle swego zdania.

Jeśli Wam mało, toż do puli naszych kwalifikacji również statystyk dochodzą również wszczepy, które mogą w popularny sposób zmienić naszą stronę. Także kilku? No to dodajcie do ostatniego ponad rozbudowany crafting, ulepszanie stoi i ciuchów czy możliwość kończenia konfliktów nie przy pomocy siły i dialogu.

Całość robi uczucie i mobilizuje do ponownego doświadczenia również sprawdzenia innych trybów na grę.

Do ponownego przejścia muzyki nie zachęca za to standard jazdy samochodem i motorem. W szczególności sterowanie dwuśladem to istny kabaret, bo zapanowanie nad maszyną graniczy z cudem również całą jazdę najchętniej aby w walce pominął – sterowanie samochodami jest po chłopsku tak drewniane, że wręcz zatęskniłem za pierwszym Watch Dogs – serio.

Oraz twórcy na bodajże byli ostatniego specjalni, bo w pracach często podkreślamy się samochodami, ale nieco w sile pasażera. Oraz wcale, bo w Cyberpunk 2077 znacznie ciekawiej zwiedza się świat z perspektywy przechodnia. Poza pojazdami nasza możliwość obraca się na pierwszoosobową (no, chyba, iż na taką zdecydujemy się i w samochodach – jeśli tak, to współczuję) i moment było z aktualną decyzją kontrowersji przed premierą.

Moim przekonaniem pierwszoosobowa perspektywa sprawdza się w Cyberpunku świetnie, tak samo, jak model strzelania (luźno inspirowany serią Borderlands), skradania czy hakowania, natomiast ten jedyni mógł zostać coś bardziej zaawansowany. W atrakcji znajdziemy i masę innych mechanik, lecz nie rób wszystkiego wymienić, to nawet nie będę próbował. Tym niezwykle, że dużo miło jest jedynemu zaskoczyć się siłą i skomplikowaniem Cyberpunk 2077.

Nie jestem wyłącznie przekonany co do pierwszoosobowych „cutscenek”, wolałbym raczej doskonałe rozwiązanie. Wiem, iż taka pozycja z oczu postaci sprzyja immersji gry, a ja również właśnie preferuję rozwiązanie znane nawet z Wiedźmina 3. Tymże znacznie, że prowadzenie nie jest za przemyślane – ten tenże przycisk odpowiada także za kucanie postaci, kiedy i przewinięcie dialogu, przez co chwila razy zdarzyło mi się niechcący pominąć parę kwestii. Darmowe Gry

Najgorzej wypada samo wykonanie gry, bo co z tego, że strzela się tu także idzie całkiem przyjemnie, jeśli dosłownie na wszelkim etapie oczekują na nas błędy. Plus wtedy szczególne, bo niejednokrotnie musiałem wczytywać ostatni stan zapisu, bo zawsze coś uniemożliwiało mi dalszą grę. Błędy z kolizją obiektów są co chwilę, powodując, że postacie potrafią realizować przez ściany. I raczej przelatywać, bo bardzo często sprawiało mi się być świadkiem lewitujących modeli postaci.

Strona techniczna Cyberpunk 2077 jest po prostu w tragicznym stanie, na czym – co chyba oczywiste – jest cała gra. A że, bo z strony rozgrywki jesteśmy tutaj parę przyjemnych i pięknych rozwiązań, jednak wszystko „liczy w łeb”, przez bugi. Do gry trafiło już chyba pięć aktualizacji oraz wprost mówiąc, nie zauważyłem jakiejś znaczącej poprawy – trzeba czekać na dalsze patche.

Oprawa wizualna

To, jak Cyberpunk 2077 będzie u Was robić i robić, zależy oczywiście z platformy, na której będziecie wykonywać. Ja ogrywałem Cyberpunka na Xboksie Series S a z razu zaznaczam, że tytuł tenże nie jest niezmiernie przygotowany pod tę konsolę – gra pracuje w trybie, jaki mógłbym nazwać „rozszerzoną wsteczną kompatybilnością”.

Oznacza to mniej dużo tyle, że działa działa znacznie dużo niż na starej generacji, odmiany to między innymi wyższa rozdzielczość wyglądu oraz mało innymi bajerów graficznych. Jednak dedykowana nowej generacji konsol aktualizacja Cyberpunk 2077, pomagająca w pełnym stopniu grafikę w sztuce, pojawi się tylko w dawnym roku – również będzie ona dokładnie w sumy darmowa.

Ale nawet teraz Cyberpunk 2077 ma moc się podobać. Technologicznie gra idzie na górnym poziomie, tylko również tak najistotniejsze doświadczenie robi tu strona artystyczna. Mam tutaj na zasadzie projekt budynków, wielkie w szczegóły modele jakości oraz przedmiotów, bardzo różną kolorystykę czy ogólny „przepych” – na ekranie znajdziemy naprawdę wiele obiektów.

Z wszelkiego zakątka Night City wręcz toczą się na gracza jakieś detale, których trudno doszukiwać się w drugich grach. Wszędobylskie śmieci, multimedialne reklamy, różnorodne sklepy czy graffiti tworzą niepowtarzalny klimat bycia w stolicy. Bardzo ładnie również godzą się niektóre elementy otoczenia pod wpływem naszego ostrzału z broni, a całe dodatkowe efekty świetlne są niezłym uzupełnieniem całej reszty.

Do tego powstaje również dobra gra świateł – na razie jeszcze uproszczona na konsolach kolejnej generacji, ale wersja PC ze naszym ray tracingiem daje nadzieję, że w perspektyw Cyberpunk 2077 na PlayStation 5 i Xbox Series X|S znacząco wypięknieje. A i przyśpieszy w przypadku „S-ki”, ponieważ na razie na niższym nextgenie Microsoftu grać możemy ale w 30 klatkach na chwilę, bardzo bezpiecznych co prawda, a właściwie nie istnieje toż zakres możliwości tej konsoli.

Przyczepić potrafię się tylko do czasem złej jakości tekstur i jednych animacji – te są niezłe, ale niestety bardzo zbugowane. Bardzo często coś tu nie grało, oraz to kwestia przestała się animować, „ruszając się” w pozie T-pose, natomiast więc jakaś ręka wystaje zza ściany, oraz więc nagle jakiś bohater przestaje ruszać ustami. To najwyższe jest zwłaszcza odczuwalne, patrząc na kwota dialogów w Cyberpunku.

Audio

Kiedy już przy dialogach jesteśmy, to chwila płynnie wejść do audio. Strona dźwiękowa trzyma równy poziom niezależnie od podstawy, na jakiej dajemy – tegoż

Wyobraźcie sobie pierwsze Red Dead Redemption, w którym nie dość, że poprawiono niemal każde najbardziej irytujące elementy rozgrywki, to jeszcze pod względem wiarygodności świata podniesiono poprzeczkę o kilka poziomów wyżej. Nie stawiali w zeszłą część? Wyobraźcie zatem sobie najlepszy interaktywny serial westernowy całych czasów. Nie lubicie Dzikiego Zachodu? Wyobraźcie sobie, że również tak wsiąkniecie i przepadniecie w współczesnej zabawie na dziesiątki godzin. W ogóle nie lubicie gier? Wyobraźcie sobie, że popełniacie kolosalny błąd. I naprawcie go. Zagrajcie w Red Dead Redemption II.

Występując we wszelakie prace z mniej lub dużo naturalnym światem, zawsze dużo eksperymentowałem. Co będzie jeśli...? Oraz co kiedy...? Czy da się...? Zazwyczaj wynikało to spośród obecnego, że po kilku inicjatywach również reakcjach świata gry (czyli ich braku) chciałem dokopać danemu tytułowi, zemścić się na nim za idiotyczne niekiedy akcje ze perspektywy niezbyt elastycznych skryptów. Bądź same – dla polskiej satysfakcji – zakpić z mało przewidujących twórców. Ot, taka wredna reakcja na niespodziewane wybicie ze poziomu idealnego wczucia się w nastrój. Dlaczego o aktualnym robię? Bo dotychczas zawsze szukałem dziur w całym. RDR 2 jest pierwszą grą tego typu, gdzie ani razu nie odczułem takiej potrzeby. Błędy? Są, owszem. Ale na tle całokształtu nie są silniejszego znaczenia.

Przepraszam za ten długi wstęp, ale że wielu z Was doczytało się już w nim wielkiego komplementu wobec nowej gry Rockstara. Tym bowiem, co dla mnie w niej dużo dobre, jest duża wręcz responsywność świata pozbawionego niemal wszystkich widocznych szwów. Wszystko istnieje naprawdę oczywiste, że zawsze nie mogę wystąpić z podziwu, jak udało się osiągnąć taki efekt. Przez cały okres, albo to podczas pracy głównych, czy losowych spotkań, czy choćby zwykłej eksploracji świata, doświadczamy go w sposób tak pewny oraz własny, że każda naukę o przerwaniu gry jest obecną, jaka przychodzi nam do osoby. Zaś dbałość o elementy także ich wielkość przyprawiają o zawrót głowy. Od artykułów na problem naszego wyglądu, przez wspominki na punkt tych akcji, a zrobiwszy na wzmożonym zainteresowaniu stróżów dobra i łowców nagród, każde niemalże nasze zadanie wywołuje jakieś reakcje. I nieważne, że połowę z nich wtedy dopiero ozdobniki. Ale jakże one piszą nastrój!

Przez cały czas mamy doświadczenie, że ogranicza nas – tym jednocześnie naprawdę – żyjący świat. Nawet kilka ważny bohaterowie niezależni zapamiętują nas, przy ponownych interakcjach wspominają przeszłe wydarzenia, czasami sami „zaczepiają” na drodze, chcąc podziękować za toż dodatkowo to. A wszystko prawdziwie i oczywiście. Wszystko tutaj płynie, wszystko jest na zdrowym znaczeniu również nawet podczas pozornie monotonnych czynności cieszymy się jak dzieci, że Rockstar pozwalał nam toż sprawiać. Produkcja kul dum-dum, to znaczenie zwykłych pestek nożem. Myślicie, iż istnieje każdy suwak do masowej produkcji? A nie. Każdy. Krzyżyk. Robimy. Osobno. Również sprawiamy się jak dzieci, że przed snem wykonali ich dwadzieścia. Red Dead Redemption II działa tak no ta doskonała liczba detali, smaczków i powiązań, która daje, że myślimy w obecne mieszkanie również czas. Chcemy tam istnieć dodatkowo potrzebujemy tam wracać. Zastosowano tu zresztą zabieg bardzo łatwy oraz przebiegły. Świat gry istnieje w swoim tempie, mamy świadomość, iż istniejemy wyłącznie jego właściwością, tylko toż swoja osoba przez wszystek kolej istnieje w środowisko uwagi. Więc jej wykonań dotyczy wiele komentarzy „z offu”, więc ją na kursu pozdrawiają inni podróżni, toż do niej zakładają się z naturalnymi prośbami kompani... To z zmian łechcze ego gracza, i przy okazji sprawia, iż zajmuje on ochotę pochylić się nawet nad najdrobniejszymi jego składowymi, chce wyssać z gry ile tylko się da. https://pobierzgrepc.com/

Tym wyjątkowo, że udało się moim przekonaniem w Dead Red Redemption 2 osiągnąć gdy na razie najskuteczniejszy w kategorii zabaw z naturalnym światem balans między realizmem, a unikaniem upierdliwości w zespołach rozgrywki. Z jakiejś strony mamy nawet to trudne nacinanie kul, poświęcanie momentu na poszukiwanie zwierząt, długie konne podróże między miejscami, czy konieczność pytania o właściwe wyżywienie siebie i rumaka. Z dodatkowej jednak dla znużonych przejażdżkami czeka dyliżans lub pociąg, a konie cudownie pojawiają się w kilku rozsianych po terenie stajniach. Jesteśmy te możliwość odblokowania systemu szybkiej podróży, a priorytetowe zadania da się wykonać bez inwestowania czasu w pierdyliard pobocznych aktywności, polowania, kolekcjonerstwo, crafting i kolejne podobne. Sęk w tym, że kiedy nie wymagał to suma robić. I po prawie osiemdziesięciu godzinach gry nadal mi się nie znudziło. Obecne stanowi oczywiście potęga RDR 2 – spośród bieżącego świata po nisku nie chce się wracać.

Dla mnie zaraz po kilku ważnych godzinach Red Dead Redemption 2 przestało być sztuką do poznania również uznania. Było się grą do skończenia, do wspomnianego już wyssania najdrobniejszego kawałeczka szpiku. W jak dużo atrakcjach odnaleźli się na ostatnim, że zaczynacie przestrzegać – jak w dużym życiu – pewnych codziennych rytuałów, zaczynacie być własnym rytmem? Nakarmić konia, wyszczotkować go, sprawdzić zapas amunicji, porozmawiać z kolegami przy ognisku, rano się ogolić, zjeść śniadanie, a wracając wieczorem do obozu po „prostym dniu pracy”, upolować dodatek do jedzenia. Wracając, bo dłuższe latanie z upolowanym zwierzęciem przyciągnie tylko muchy. Co najistotniejsze, za prawie każdą tego modelu czynność RDR 2 nas w ścisłym chociaż stopniu wynagrodzi, to i także bardziej motywuje gracza do mienia z obecnych drugich akcji. Ta sztuka tak bardzo wbija się w świadomość. Niemal odruchowo „parkujemy” konia na oddanym do ostatniego zajęciu, staramy się nie potrącać przechodniów, wieczorem wracamy spać do obozu lub szukamy hotelu... Zaczynamy robić masę rzeczy, które spokojnie „przepuściłaby” mechanika rozgrywki. Ale mamy, że owszem jest nieco. Że właśnie potrzeba. Ponieważ tak jednak robią wszyscy pracowniki dokoła. Rzucamy się spieszyć. Zaczynamy chłonąć.

Podobny charakter ma fabuła gry. Jednak nie brakuje w niej zwrotów akcji, niebanalnych sytuacji, czy ciekawych postaci, dużo przy jej do stonowanego GTA IV, niż rozbuchanej piątki. Ba, zniknął nawet dany z podstawowego RDR wskaźnik sławy. Także planuje to dokładnie swoje uzasadnienie fabularne – dla polskiego bohatera Arthura także jego bandy ważniejsze niż zostać rewolwerową gwiazdą, jest stać jak najdłużej niezauważonym, wtopić się w grono, zasymilować nawet. Red Dead Redemption II jest historyjką o poszukiwaniu swojego terytorium w świecie, o marzeniach o stałym życiu, stabilizacji i złożeniu z przeszłością. Opowieścią dramatyczną, bo zdominowaną przez konfrontację marzeń o lepszym rośnięciu również takich ideałów ze gotową przez naszą przeszłość rzeczywistością. Pełną wewnętrznych konfliktów oraz dobierających się wzajemnie uczuć. Mnóstwo tu brudu, złych uczynków i złych decyzji, ale również znajdzie się miejsce na miłość, przyjaźń oraz lojalność. Choć fabuła jest absolutnie liniowa (z taką dozą dowolności przy wyborze kolejności niektórych zadań), mamy szeroką swobodę podejmowania nowych decyzji, co z kolei określa naszą moralność. Nie wygramy jako rycerz w dużym białym płaszczu, ale nie musimy też być do tyłu zepsutym, niskim i silnym.

Historia poprawia się w zestawieniu z wieloma różnymi grami niespiesznie, a nie istnieje zatem niestety wada. Pozwoli nam to bez szoku poznawczego zajść w postać naszego Arthura, zrozumieć motywacje także jego, jak i członków gangu oraz poznać lepiej relacje pomiędzy poszczególnymi personami. Odniosłem jednak wrażenie, że w wczesnej grze otaczający nas bohaterowie stanowili daleko sugestywni i zróżnicowani. O ile jednak RDR w konkretnym stopniu odwoływał się – przeciwko temu co myślą niektórzy – do opartego na modelach oraz wyrazistych bohaterach Dzikiego Zachodu (z prostą nutką antywesternowej dekadencji), o tyle RDR 2 bliżej do spaghetti westernu. Gatunku przepełnionego nihilizmem moralnym, prowadzącego w często brutalny i logiczny sposób o losach zwykłych ludzi. Oraz tegoż dopiero możecie się spodziewać. Powoduje to też, że bohaterowie są bardzo poważni, bo owszem, dziwimy się czemu postąpili tak, natomiast nie inaczej, lecz nie podważamy ich wadzie. Grę wydano na chwila punktów (w tymże początek również rozbudowany epilog), a zapowiadane ponad 60 godzin rozgrywki, toż rzeczywiście naprawdę minimum, które spędzimy przy tym stopniu. Jeśli zaangażujemy się w sumy, zechcemy poznać również znaleźć ogół nie wspomagając się przy tym poradnikami, na pewno pęknie nam setka.

Zadania związane z podstawowym wątkiem fabularnym są wystarczająco zróżnicowane, aby nie nudzić, ale same dobrze wtapiają się w pełnia rozgrywki. To dopiero samo z mistrzowskich osiągnięć w ostatniej grze. Wcale nie odczuwałem największej bolączki niemal wszystkich zabaw z szerokim światem, czyli wyraźnych szwów łączących gameplay z wątkami fabularnymi. W całkowicie prosty sposób przechodzimy z codziennych zajęć i rutynowych rzeczy do fabularnych misji, biorąc je po prostu jako integralną część bycia swego bohatera. Naprawdę rzadko zdarza mi się doświadczać czegoś podobnego. Do indywidualnej możliwości otrzymujemy też ogromną liczbę zadań opcjonalnych, które z cieplejsza podzielić można na dwie grupy. Pierwsza z nich, to pomniejsze wątki fabularne, z często przewrotną fabułą, lub same serie powtarzalnych, co nie znaczy, że nudnych zadań. Nawet takie ściąganie długów. Wszystka kobieta, to wyjątkowa, maleńka historyjka, nierzadko pełna ludzkich dramatów. Pamiętacie te, że po zebraniu kasy temat będzie zamknięty? Zawsze tak, ale może się zdarzyć, że mała, poboczna sprawa będzie trzymała własny dalszy rozwój... A tak na wszelkim etapie. Nie ważna tegoż nie podziwiać.

Druga grupa zadań pobocznych, to dzisiaj najnudniejszy chyba element rozgrywki. Mowa tutaj o obowiązkowym w jakiejś może pozie tego modelu zbieractwie vel kolekcjonerstwie. Karty znanych kondycji oraz zwierząt, czy kości dinozaurów (sic!) na zapewne nie są tym, czego tygryski lubią szukać specjalnie na prerii, bagnach, lub w głowach. Po co to komu? Żeby sztucznie wydłużyć czas rozgrywki? Bo teraz polowania, tropienie, podchodzenie zwierzyny, pozyskiwanie ról w świetnym stanie, czy poszukiwania dobrych okazów fauny wciągnęły mnie na prawdziwe. Ogromny wpływ należy się też twórcom za jakichś „random encounters”. Mamy tu oczywiście kilkanaście ludzi tego modelu losowych spotkań, a za każdym razem czekają one przynajmniej nieco inaczej. Niewiele tego, kilka razy zdarzyło się, że pomagałem „osobom w opałach”, odwożąc je trudem do budynku oraz za jakimś jednocześnie stara wtedy nigdy druga osoba, z jaką wykonywałeś zupełnie nowe rozmowy. Napisać również nagrać kilkaset zapewne linii dialogowych dla w pełni nic nie znaczących bohaterów niezależnych? Naprawdę duży wpływ.

Tu te mała dygresja, bo na przypadku takiego właśnie losowego spotkania pokażę Wam na czym liczy ta niesamowita wiarygodność świata. Podczas samej z przejażdżek ujrzałem stojącego mało na uboczu, chowającego się za drzewem zbiegłego więźnia. Co oczywiste poprosił mnie o usługę w zwolnieniu z kajdan. Wtedy ale do osoby przyszła mi inna rzecz: „Co się stanie, jeśli zamiast uwolnić, spętam gagatka i odstawię do najbliższego szeryfa? To pewnie nie zadziała, to to podstawowy random....” Spętałem, odstawiłem i przekonałem się, iż nie doceniłem Rockstara. Szeryf był równie zdziwiony jak ja, a dużo się ucieszył, wypłacił symboliczną nagrodę oraz wymagał wrzucić delikwenta do ciupy. Ten jedyny zaś, najwyraźniej doceniając moje starania, wycofałem się w mało słowach do powstania mojej rodziny. Interesuje mnie, ile takich smaczków wciąż nie udało mi się odkryć?

Red Dead Redemption II wszystkie jest gra tym jakichś różnych form prac i minigier. Jesteśmy tu także wielkie z starej części gry karciane oraz w pięć palców, czy tropienie poszukiwanych listami gończymi, musimy regularnie zaopatrywać nasz układ w żywność, dbać o jego modernizację również potrzeby członków gangu, możemy relaksować się polowaniami (178 gatunków zwierząt) i łowieniem ryb (nie ma strachu, Arthur potrafi pływać!), podejmować samodzielne próby obrobienia banków, czy po prostu łupić podróżnych, albo zabawić się w Grand Theft Coach.

Oczywiście niejeden raz przyjdzie nam sięgnąć do kabury, czy olstrów i wziąć broń. Walka jest integralną stroną tej gry natomiast w zasadzie nie będzie niczym zaskakującym dla fanów gier Rockstara. Jesteśmy tutaj bardzo odpowiednie mechanizmy, od celowania, przez zmianę stoi oraz amunicji, na układzie osłon skończywszy. Obsługa kilku kół wyboru na początku może nieprzyzwyczajonym sprawić nieco kłopotu, lecz istnieje na końcu intuicyjna, aby chociażby w ogniu największej konkurencji poradzić sobie z zarządzaniem ekwipunkiem. Samo strzelanie jest dużo intuicyjne niezależnie z tego, czy walczymy schowani za beczkami, czy galopując na złamanie karku. Część z siedemdziesięciu stoi (w obecnym wiele unikatów) odblokujemy fabularnie, nie powinien więc stresować się kłódeczkami na programach w handlu, czy ciułaniem każdego grosza. Z jakiejś strony fajnie, z nowej wybór zwykłych stoi oraz różnice w ich właściwościach są na tyle niewiele znane, że połowę gry odda się bez problemu przejść korzystając z ulepszonych u rusznikarza podstawowych giwer. Tak właściwie o przydatności danej broni decydują głównie pojemność magazynka oraz dostępność modyfikacji i odpowiednich typów pocisków.

Pochwalić muszę natomiast znacznie poprawioną walkę wręcz. Przynajmniej kilkanaście razy wdamy się w bójki, nie zawsze więcej będziemy wymagali od razu zabijać. Nie istnieje owo chyba WWE, jednak w tyle (oraz osiąga się to i do GTA) walka nabrała rumieńców. Choć do dyspozycji mamy tylko cios, budynek również kilka akcji kontekstowych (np. duszenie), to całość przestała przypominać taniec dwóch zepsutych robotów, a pokonanie co potężniejszych wrogów nie istnieje już opartą zwłaszcza na szczęściu męczarnią, a zaczyna nawet sprawiać przyjemność.

Kolejny, niezmiernie istotny element zabawy, to polskie konie. W RDR 2 Rockstar pokazał, jak powinno się implementować tego rodzaju rozwiązania. Do dyspozycji otrzymujemy prawie dwadzieścia gatunków koni, znacznie różniących się opiniami (również umysłem), masę siodeł, strzemion, czy całkiem bogate opcje zmiany wyglądu. Nie więc jest niemniej najważniejsze. Po pierwsze bowiem urzekła mnie konieczność budowania relacji z naszym mózgiem transportu. Jak zwykle wiadomo koń głaskany, czesany oraz regularnie karmiony jest mniej awanturujący się, szybszy, silniejszy i daleko posłuszny. Prowadzimy to wciąż, bawimy się, gdy poczciwe konisko wyciągnie nas następny raz z tarapatów i klniemy swoją nieporadność, gdy przypadkiem zrobimy biedactwu krzywdę. Do naszej pierwszej szkapiny o wdzięcznym imieniu Tragedia przywiązałem się do ostatniego poziomu, że z wielkim bólem robiłeś ją do stajni, by przesiąść się na coś szybszego. Drugą sprawą, którą pokochałem w RDR 2, było zrezygnowanie z magicznego respawnu konika. Jeśli go gdzieś zachowamy oraz wyjdziemy poza zasięg jego słuchu, możemy stracić o aktualnym, że przebiegnie przez pół mapy. Z okresem uda nam się wybudować w obozie udogodnienie, które sprowadzi go do tego pomieszczenia, zawsze na początku warto pamiętać, gdzie naszego partnera zostawiamy. I tu ciekawostka. O ile nikt nie zainteresował się nigdy Tragedią, to dziesięciokrotnie droższego sprintera czystej krwi angielskiej próbowano mi ukraść już kilkukrotnie. Nie wiem, lub toż przypadek okoliczności (niewłaściwy NPC w złym miejscu), czy jednak bohaterowie niezależni „rozpoznają” drogiego konia a tylko wtedy podejmują próby jego zdobycia. Chciałbym kupować w współczesne różne. I wcale, lecz toż całkiem by mnie wtedy nie zdziwiło.

Lista rzeczy, które można w Red Dead Redemption robić, smaczków na jakie trafiłem oraz dużych mechanik istnieje właściwie długa, że toż ich nazwanie byłoby dwa razy wyższe niż ta również tak dużych rozmiarów recenzja. Dorzucę więc jeszcze zaledwie kilka rzeczy, które żyć chyba wydadzą bogactwo RDR 2. Ot, choćby dobór ubioru w współzależności od temperatury. Bieganie w samej koszuli po śniegu to pewna śmierć z względu wychłodzenia organizmu, z kolumn na południu ugotujemy się żywcem w traperskich futrach. Wożenie upolowanej rogacizny ma możliwość przyciągnąć okoliczne drapieżniki, a pierzchające zwierzęta oraz kończące się lotu ptaki informują nas o obecności ludzi bądź niebezpiecznych zwierząt. Wkurzają was losowe zasadzki? Obserwujcie przyrodę. Tak oraz pewna z najprawdziwszych scen pijaństwa w akcji gier. Ślady pazurów po grze z pumą. Błoto na osób. Krew ociekająca z oskórowanego jelenia na koński zad. Historia pewnego mordercy. Rosnąca broda oraz włosy. I wiele, wiele różnych. Tę sztukę robi tak silna liczba drobnych z pozoru elementów, że od indywidualnych prób przypomnienia sobie wszystkiego ważna zdobyć silnego bólu głowy.

Co dobre, z technicznego punktu widzenia, RDR 2 nie powaliło mnie na kolana. Trudno cokolwiek zarzucić niemal perfekcyjnym animacjom (kiedy te koniki się ruszają!),

Seria The Sims pozostanie fenomenem, dopóki nie pojawi się jakiś bardziej prawdopodobny symulator życia, na razie to właściwie nie ma konkurencji... I zatem wcale nie jest czysta sytuacja. The Sims 4, najnowsze dzieło Maxis, istnieje tegoż skutecznym przykładem.

Kiedy The Sims 4 majaczyło jeszcze niewyraźnie na szczycie, jawiło się wszystkim miłośnikom serii jako nowy początek, który zdeklasuje wszystko co do tej pory patrzeli w współczesnej sztuce. Nie stanowi się co dziwić tym szansom, jesteśmy bowiem czas rewolucyjnych przemian technologicznych, więc The Sims 3 ze znajomą niezmienną formułą gry i starą grafiką wydawało się idealnym chętnym do radykalnej przeróbki. Twórcy jednak nadal preferują ewolucję, a więc powolny proces doskonalenia serii. Dodatkowo nie istniałoby wtedy takie złe mimo wszystko, gdy nie ten kompletny brak konkurencji. Dodaje on, że tempo kolei jest sporo niż ślimacze, i tak krytykowane dawkowanie zawartości gry, w The Sims 4 sięgnęło już absurdu... Czy zatem warto zaprzątać sobie głowę nową wersją serii? Oczywiście, że tak, bowiem gra nadal jest tymże tymże fenomenem, który będzie rósł w oczach i zatrzymywał się atrakcyjniejszy z jakimś nowym dodatkiem... tyle że spoglądając na startową dawkę przyjemności zaserwowaną przez Maxis, prawdziwego, rzeczywiście grywalnego The Sims 4 możemy się spodziewać być że właśnie za rok lub dwa.

Bez żadnych wątpliwości można stwierdzić, że klucze do The Sims 4 zapewnią coraz większą część rozrywki. Występują one nam bowiem spore możliwości wpływania na świat simów. Jednocześnie choć wymagania gry The Sims 4 nie robią już dzisiaj na nikim wrażenia toż warto je przejść przed rozpoczęciem gry.

Simy lepsze technicznie

Zmiany, rzecz jasna, trafiłyście w The Sims 4 natomiast toż wypowiadające się w oczy, a niektóre wręcz spektakularne. Nie pracuje oczywiście o jedną rozgrywkę, bo zabawa w istnienie również hodowanie simowej rodziny jest tymże, co w serii najbardziej oryginalne, a wtedy żadnych zmian nie wymaga. Na tapetę poszło jednak wszystko inne. Uproszczono co tylko się dało, ograniczając ilość zakładek, rezygnując z suwaków, z uwagą których dotąd projektując sima przyjmowało się pożądaną wielkość poszczególnych elementów ciała, oraz zmniejszając interfejs - na poczet większej intuicyjności obsługi gry. Również potrzeba przyznać, że obecne sprawia. Rzeczywiście sposób kształtowania ciała sima poprzez bezpośrednie wyciąganie czy spłaszczanie przykładzie w jasnych jego punktach stanowi nie tylko wygodniejszy, ale jeszcze stosuje wspanialsze szans kreacji. Do ostatniego etapu, że bez problemu da się stworzyć wirtualnego sobowtóra prawdziwej osoby. Przydałoby się wprawdzie, aby oddało się formować twarz w kilka szerszym zakresie, ale twórcy boją się że w niniejszej sprawy braku zahamowań graczy, którzy mogliby liczyć zdeformowane karykatury, mało przypominające ludzi. https://pobierzgrepc.com/

Tak, kreator simów jest dziś narzędziem też bardziej mocnym i intuicyjnym w obsłudze. Jedynie wzrostu nie można tutaj określać, za więc z wszelkich nowości do wyboru jesteśmy inne typy urody i ofertę pracy nad każdą w ramach muskulatury, ilości tkanki tłuszczowej, i nawet wielkości poszczególnych mięśni. Możemy zwiększyć biust, biodra, zwęzić talię czy zaokrąglić lub wyszczuplić łydki czy ramiona - taka skalę to właściwie coś interesującego w świecie simów. Atrakcją istnieje same kilka rodzajów chodów, którymi można podkreślić osobowość postaci. Tę tę rozrysowano w drzewko - na początku wybieramy aspirację oraz zdobywamy darmową premiową cechę, która współgra z informację aspiracją, kolejne cechy wybieramy już sami na tradycyjnych zasadach. Lecz to a rzeczywiście byłyby małe zmiany, żeby nie owa spektakularna nowość The Sims 4, czyli emocje.

Emocjonalny maraton

W serii od tradycyjna funkcjonowały nastrójniki określające w pewny rodzaj humor sima. Nie planowały one zawsze większego wpływu na konkurencję również przyjemnie stanowiło spożywa zastąpić, np. dekorując stanie w wygodny sposób czy sprzątając otoczenie. Teraz miłości to gwóźdź programu determinujący większość walk w interpretacji oraz odmieniający rozgrywkę. Wszystko z czym sim się zetknie, wywołuje u niego pewien stan emocjonalny, czyli dzieło pracy zapewne go zainspirować, a niepozorna rozmowa zasmucić, znudzić, oszołomić bądź wykonać napięcie. Co ważniejsze jednak, taki skupiony, pobudzony czy zaniepokojony zyskuje premię do indywidualnych działań. Rozgniewany będzie efektywniej ćwiczył, a zainspirowany błyskawicznie machnie świetny obraz.

A również lepsze istnieje toż, że wszystko może i nie pójść po tak przewidywalnych torach i miłości skierują jego siłę wykonywania w dość nieoczekiwaną przez gracza stronę. The Sims 4 oferuje to teraz nowy projekt rozgrywki, w jakim potrafimy wybudować na chwila strategii, oraz nie tylko niewiele wpływające na większą metę sprawdzanie wszystkich możliwości interakcji, jakie przygotowali twórcy. Nie stanowi wówczas ogromna strategia, jednak takie manipulowanie emocjami, aby stworzyć pożądany efekt, jest przynajmniej jednym wyzwaniem, na uszkodzenie których była dotąd seria.

Bardziej prawdopodobne?

Wizualizacja nowych stanów emocjonalnych to rzeczywiście całe układy świeżych animacji, które, trzeba przyznać, są naturalne, lub bardziej pomocne. Całe zachowanie simów na co dzień też zyskało na naturalności, jednak może, że zatem nie tylko wynik pracy animatorów, ale działająca lepiej Sztuczna Inteligencja. Postacie, zwykle w wersji, nie zatrzymują się obecnie jak kreskówkowe manekiny, ale zaliczają się mieć podzielną uwagę, kierując się np. w punkcie aktualnego rozmówcy. Twórcy odrobili to podstawowe lekcje z psychologii publicznej oraz udało im się bardzo dużo oddać mowę ciała. Potęguje ten efekt możliwość prowadzenia przez simów kilku funkcje jednocześnie - co istnieje więcej sporym krokiem na podróży do realizmu. Sytuacje mogą teraz w trakcie rozmowy jeść, pić, mieć nieco w dłonie, krótko mówiąc, łączyć interakcje. Więc stanowi naprawdę fajne i rozmywa nieco, przynajmniej u mnie, zawód z względu niewielkich nowości w jednej oprawie graficznej. Sztuczność poszczególnych elementów widzianych w edytorze simów, jak kreski zamiast brwi i bryłowate, pozbawione finezji hełmy, które udają fryzury, przestaje istnieć właśnie odczuwalna jak widzimy całość podczas rozgrywki. Tym wyjątkowo, że przygotowuje się być prawie błędów animacyjnych, jakie stanowiły zmorą trójki - posiadam na zasadzie sekundowe niezamierzone deformacje twarzy czy mięsa istniejącego w znaku.

Lepiej te się dzieje w simowej przyrodzie. Światło pada na świat simów bardziej swobodnie oraz piękno tam zwykle porasta płaskie dotąd jak stół trawniki. Nie rozumiem jednak, czy tak względem trzeciej części wygląda unoszące się tło za plecami simów... Świat skoro jest teraz tylko częściowo miły oraz wygląd krajobrazu, z którego dzieli nas 30-sekundowy ekran ładowania, jest mało mniej znany, jakbyśmy odpowiadali na krótkowzroczność... Twórcy zamiast tego osiągną nam jednak zabierać się np. do kolejnego miasta, bez wychodzenia do menu oraz wdrażania nowej gry.

Duża dawka przyjemności mogłaby zaszkodzić...

Tylko komu? Graczom? Najwidoczniej tak. Z takiego założenia wychodzą twórcy gry. Wszystko bowiem pięknie - emocje, naturalność, animacje, ulepszony edytor tworzenia postaci, pisania również zmieniona SI... tyle że świat gry tak bardzo ubogi. Zniknęło większość opcji, którymi zajmowali się w trójce. Ja rozumiem, że przesiadka na pierwszą wersję zazwyczaj jest wielka tuż po obcowaniu z podstawką i tysiącem dodatków do niej, The Sims 4 bije jednak pod tymże sensem na osobę poprzednie odsłony gry. Nie cierpi nawet noworodków, nie ma mieszania kolorów w edytorze, brak pojazdów, większości zawodów, basenów, cmentarzy czy restauracji... To niewątpliwie smutne, bowiem nie mamy do rezygnowania ze koleją silnika, która by mogła uzasadnić taki minimalizm. Drastyczny skok jakości kosztem budowy atrakcje byłby do przełknięcia, zwłaszcza jak w możliwości posiadamy już wizję długiej kolejki dodatków. Lecz nie jest żadnego wielkiego kroku, natomiast jeżeli teraz, to dość na nasze portfele. Zważywszy na jakość, budżet gry oraz miliony fanów naprawdę wiernych serii... cóż, można czuć tylko niesmak.

Można liczyć kampanii reklamowej The Sims 4, bo rzeczywiście wykonywa jest jedyna, nawet z tak ubogą zawartością, ale tak interesująca bronienie się dopiero po kilku dodatkach... które oby więcej nie groziły tym tymże minimalizmem. Ocena The Sims 4 na tym momencie jest wobec tego strasznie ważna, gdyż tak nie wiadomo co brać pod uwagę... Nie trwa mi więc nic dziwnego, jak właśnie odradzić inwestycję. Jasne, można zakupić, aby doświadczyć ten przedsmak późniejszych wspaniałości. A gdy ktoś zawiera niewiele cierpliwości i naprawdę chce się dobrze bawić, powinien się jeszcze wstrzymać.

Ocena użytkowników: 8/10.

Wymagania sprzętowe The Sims 4:

Minimalne: Intel Core 2 Duo 1.8 GHz 4 GB RAM karta grafiki 128 MB GeForce 6600 / Radeon X1300 lub lepsza 15 GB HDD Windows 7/8/8.1/10 64-bit

Rekomendowane: Intel Core i5 2.33 GHz 4 GB RAM karta grafiki 1 GB GeForce GTX 650 lub lepsza 18 GB HDD Windows 7/8/8.1/10 64-bit